داستان‌های واقعی اجتماع : اعتیاد

راننده اورژانس اجتماعی ما را مستقیم به کوچه ای می برد که منزل موردنظر در آن قرار دارد و ما باید جایی پیاده شویم که نزدیک محل اعلام شده نباشد، بچه های اورژانس فکر آبروی ساکنان خانه را می کنند مبادا میان همسایه ها برایشان حرف در بیاید که فلانی ها.
پیرمردی با چهره مهربان در آپارتمان را باز می کند. به قیافه اش نمی آید اهل آزار و اذیت کودکان باشد. سماوات اسم امیرسام را می برد و پیرمرد تایید می کند که کودک در خانه است و اجازه ورود می دهد. پدر و مادر کودک هم در خانه هستند. اعتیاد در چهره هر دوشان پیداست و معلوم می شود دلیل تماس چه بوده. پدر رفت لباس مرتب تری بپوشد، اما فریده مادر پسرک همان طور با لباس خانه، جلوی ما نشست و به سوالات مددکار و روان شناس تیم جواب داد.
سن و سالش حدود ۳۰ است و سه سال پیش در خیابان با همسرش آشنا شده. از همان اول می دانسته شوهرش معتاد است و تصمیم می گیرد انگیزه ای شود تا شوهرش اعتیاد را ترک کند که پدرش را از دست می دهد و در همین ناراحتی ها، برای رسیدن به آرامش، به مصرف مواد گرایش پیدا می کند. چند باری تفریحی استفاده می کند تا این که گرفتار می شود. یک سال و نیم هم شیشه مصرف کرده و بعد ترک می کند، تا دو هفته پیش که به قول خودش <<مثل سگ>> متادون را هم ترک کرده. سه ماه و نیم از بارداری اش گذشته بوده و او تازه متوجه بچه می شود، اما پزشکش به او اجازه نمی دهد که متادون را کنار بگذارد.
پسرش حدود دو ماه پیش، معتاد متولد شد و دو هفته برای ترک در بیمارستان مفید بستری بوده. بعد از مرخصی، عمه اش او را می برد که پیش خودش از او نگه داری کند و خیالش راحت باشد که نوزاد سالم می ماند. پدر هم تحت نظر پزشک ترک کرده و متادون مصرف می کند.
خواهرهای آقا با ازدواج او و فریده مخالف بودند، بعد از ازدواج آنها و معتاد شدن فریده دیگر نور علی نور می شود و بهانه حسابی دست خواهرها می افتد و آنها هم چندین بار به خانه آنها می آیند تا او را از خانه برادرشان بیرون کنند، اما برادر با این که معتاد است، هنوز هوش و حواسش را از دست نداده و همسرش را دوست دارد و می گوید به هیچ قیمتی از او جدا نمی شود. حالا که بچه آمده هر دو انگیزه بیشتری برای ساختن زندگی سالم پیدا کرده اند، این را فریده می گوید و پسرش را با قربان صدقه بغل می گیرد و اضافه می کند که اگر امیرسام نباشد، باز برمی گردد به مواد.

پشت در پشت، میراث شیشه
پرونده دیگری که تیم سیار اورژانس اجتماعی برای بررسی آن رفت، در منطقه ای در جنوب پایتخت بود. طبق معمول تیم در خیابان اصلی و دور از منزل مورد نظر پیاده شد و در کوچه ها به دنبال پلاک موردنظر گشت.
وارد منزل شدیم، آپارتمانی تقریبا ۴۰ متری در طبقه سوم ساختمان. تماس گیرنده، مادربزرگ مهسا بود که ۱۲ سال دارد و طبق قانون هنوز کودک به حساب می آید. بدون این که کسی سوال کند، مادربزرگ که دل پُری داشت شروع به گفتن جریان کرد. مادر، پدر و عموی مهسا هر سه به شیشه اعتیاد دارند و در خانه ای در کرج زندگی می کنند. پدرش تعادل روانی ندارد، آن قدر که همان سال ها هم که معتاد نبوده از خدمت سربازی معافش کرده اند. او مهسا و مادرش را همیشه به شدت کتک می زند و گاهی هم از خانه بیرون می کند. خرج تحصیل و خرید مایحتاج مهسا را مادربزرگ که پرستار ۲۴ ساعته است می دهد و مهسا هر وقت تعطیل باشد به خانه آنها می آید. شاگرد زرنگ کلاس اول راهنمایی مدرسه است. او که با چشم های روشن و نگران حواسش به حرف های مادربزرگ است که چیزی را از قلم نیندازد، می گوید: <<بیشتر وقت ها با صورت و تن کبود به مدرسه می روم و بعضی وقت ها هم پدرم مدت ها نمی گذارد درس بخوانم، اما مدرسه هیچ وقت به من کمک نکرد که از این وضع راحت شوم.>>
مادربزرگ مهسا می خواهد حضانت او را بر عهده بگیرد، پسرش هم مخالفتی ندارد، اما مادر نمی گذارد. مهسا می گوید از طریق او بعضی از خیرین به خانواده اش کمک می کنند، اما یک قران از این پول خرج او نمی شود و پدر و مادر و عمویش با این پول ها شیشه می خرند و با هم دود می کنند.
مادربزرگ می گوید بارها پسرهایش را بستری کرده که ترک کنند، اما آنها باز هم به اعتیاد برگشته اند. مادر مهسا هم هر بار مادرشوهرش خواسته کمکش کند، یا رگش را زده یا هرچه را دم دستش بوده شکسته. گویا اعتیاد در این خانواده ماندگارترین میراث به حساب می آید. پدربزرگ مهسا هم زمانی که زنده بود به هروئین و تریاک اعتیاد داشت تا هشت سال پیش که اُوردوز می کند و بر اثر سکته قلبی و مغزی فوت می کند.
شخصی برای آنها توضیح می دهد که با وجود این که عدم صلاحیت پدر و مادر برای نگه داری مهسا معلوم است، اما مادربزرگ باید به اداره سرپرستی مراجعه کند، اعتیاد پدر و مادر را ثابت کند و بخواهد که سرپرستی نوه اش را برعهده بگیرد. و بعد از مدتی می تواند نامه ای بگیرد که حتی این اختیار را به او می دهد که دیگر مهسا را به والدینش تحویل ندهد. برای کمک به اثبات اعتیاد والدین هم به او اطمینان دادند که اورژانس اجتماعی کرج به خانه مهسا مراجعه می کند و گزارش اعتیاد آنها را به اداره سرپرستی می دهد.

بی قراری های ساعت ۹
توی مطب دندان پزشکی نشسته ام. دکتر آمپول بی حس کننده ای توی لپم زده و منتظرم تا اثر کند. روبه رویم سه تا خانم نشسته اند. یکی شان یک خانم تقریبا ۷۰ ساله است که با دختر حدودا ۴۵ ساله اش آمده اند اینجا. کارشان تمام شده و منتظر هستند تا آژانس بیاید دنبالشان. خانم سومی یک خانم ۵۰ ساله است که او هم لپش را گرفته. شبکه سوم دارد تصاویر مردم سیل زده پاکستان را نشان می دهد. خانم منشی کانال را عوض می کند. هر سه خانم روبه رویی بی قرار به نظر می رسند. گاهی به تلویزیون نگاه می کنند، گاهی به ساعتشان، گاهی به من، گاهی به منشی دکتر.
خانم ۵۰ ساله رو به من می پرسد: <<شما هم بی حسی زده اید؟>> سرم را تکان می دهم که یعنی بله. بعد او هم سری تکان می دهد و افسوس خورانه می گوید: <<پس نوبت شما قبل از منه.>> می گویم: <<اگر شما عجله دارید، اول شما بفرمایید.>>
لبخندی از سر رضایت می زند و تشکر می کند. نمی دانستم تعارفم را این قدر زود می پذیرد. با خودم می گویم: <<عیبی ندارد، حتما عجله دارد!>> خانم مُسن همچنان بی قرار است. به دخترش می گوید: <<یه زنگ بزن ببین چرا آژانس نیومد؟>> دخترش هم حال و روز بهتری ندارد.

منبع :مرکز مشاوره و روانشناسی ایران-داستان های واقعی اجتماع : اعتیاد

زنان چه چیزی از شوهرانشان می خواهند

آدرس مشاور خانواده

بازگشت به مدرسه

داستان کودکانه در مورد بی نظمی

داستان کوتاه در مورد راستگویی و صداقت برای کودکان

داستان‌های واقعی اجتماع : اعتیاد

نکاتی در مورد بلوغ زودرس و دیررس